Dom Chestera

-za niebezpieczna dla otoczenia?- zaśmiała sie i spojrzała na niego- w czym Ci pomuc?

- Dzięki, chyba wszystko zrobione. To nie problem rozpalić ognień, to zajmie kilka chwil. Ewentualnie możesz umyć jedzenie, ale jeśli nie chcesz, to sam to zrobię. - Ułożył stosik i zaczął rozpalać ogień uderzając kamieniem o ostrze swojego sztyletu. Iskry szybko zajęły drewno i płomień buchnął wesołymi płomieniami.

-umyje- powiedział cicho i uśmiechneła sie delikatnie i wzieła owoce kucła przy strumyczku i zaczeła je powoli i dokładnie myć.

Chester rozsiadł się wygodnie przy ognisku. Położył na ziemi swoją pelerynę, na której usiadł. Patrzył na dziewczynę, która klęczała przy strumieniu. Była niesamowita. Łączyła w sobie delikatność oraz waleczność i hart ducha. W pewnym stopniu nawet zaczął ją podziwiać. - A jak wygląda twój dom? - Rzucił w jej stronę

- Mój dom? Mały zameczek na uboczu kilka komnat ojca i matki i jeden pokojik mój. -odwróciła sie i wstała podała mu owoce siadając obok.

Wziął od dziewczyny owoce i podzielił na dwie porcje. Jedną wręczył elfce, drugą zaczął sam spożywać. - Chyba nie specjalnie lubisz spędzać tam czas.

-Lubie spędzać czas na zewnącz. Odkrywać nowe mniejsca- uśmiechneła sie lekko i wgryzła w owoc.

- Poznajesz świat na swój niepowtarzalny sposób. Jesteś inna niż większość szlachetnie urodzonych dziewcząt które poznałem. - spojrzał na elfkę - większość z nich to zadufane w sobie egoistki, ale nie ty.

Dziekuje-znów sie uśmiechneła i oblizała usta- Rola egoistki to nie dlamnie.

- Nie każdy może być egoistą. Tak samo jak nie każdy może myśleć w szerszych perspektywach o innych. - przekąsił kilka owoców - Jak sądzisz, z czego wynika problem ludzi mieszkających w Nero?

- Król, Król Nero.. oni boją sie mu postawić. Żyją w ciagłym strachu- stwierdziła i ziewneła przysłaniając usta swoją smukłą bladą dłonią. Nie jednemu mogło by sie wydawać że jej karnacja świadczy o jakiejś chorobie. A ona poprostu już tak miała.

- To smutne... Strach to narzędzie tyranów, a umiłowanie ludu prawdziwych władców. - spojrzał na ruiny domu - Kiedyś musiało tutaj być pięknie. Zacznę odbudowę najszybciej jak się da.

- Znowu tu będzie pieknie... zobaczysz- uśmiechnełą sie dlekko do niego- twój Ojciec byłby z ciebie dumny.

- Dziękuję - wspomnienie ojca wywołało w nim jakieś bolesne ukłucie - Chciałbym, żeby mógł teraz siedzieć tu razem z nami. Wszystko ułożyłoby się inaczej..

Westchneła cicho i spuściłą głowe niewiedziała co powiedzieć, nie potrafiła pocieszać.Przejechała palcem po ziemi.